Jak dawniej wyglądał Gniew i Pelplin? [ZDJĘCIA]

Pierwsze wzmianki o Gniewie w źródłach pisanych pochodzą z 1. poł. XIII w. Najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z 2500 lat przed naszą erą. W początkach naszej ery przebiegał tędy szlak bursztynowy, a już w IX wieku istniały dwa grody. Od X w. tereny te należały do państwa Polan i były częścią Pomorza Gdańskiego.

Miasto kilkakrotnie przechodziło z rąk do rąk w latach 1410–1466, w 1440 przystąpiło do Związku Pruskiego, by po pokoju toruńskim stać się częścią państwa polskiego, aż do czasu I rozbioru. Miasto podupadło na tle ogólnego kryzysu gospodarczego i politycznego Rzeczypospolitej w XVII i XVIII w. Kiedy wskutek I rozbioru Polski w 1772 Gniew wcielony został do Prus, liczył sobie zaledwie 850 mieszkańców.

W czasie II wojny światowej hitlerowcy urządzili w zamku obóz dla przymusowo wysiedlanej ludności polskiej z Tczewa i okolic. Pod koniec wojny Niemcy zażarcie bronili miasta, aby osłonić drogę odwrotu z Tczewa i Gdańska. Ostateczne wyzwolenie miasta przez oddziały 108 korpusu 2 armii uderzeniowej 2 Frontu Białoruskiego nastąpiło 7 marca 1945 r.

Nie wiadomo kiedy dokładnie założony został Pelplin, pierwsze pojawienie się w kronikach to rok 1274. Wtedy książę pomorski Mszczuj II przekazał cystersom wieś Pelplin. Cystersi zaczęli osiedlać się na terenach Pelplina zbudowali katedrę i prowadzili tam życie. W 1433 Pelplin stał się ofiarą czeskich sierotek pod wodzą Jana Čapka z Sán. Najazd ten był bardzo szkodliwy co zmusiło do odbudowania wsi.

W 1659 roku Szwedzi najechali na Pelplin niszcząc go. Pelplin w 1793 przechodzi pod niemieckie skrzydła. Niemcy wprowadzają tam szkodliwe dla Pelplina zasady. Mimo tego Pelplin przeżył rozkwit w 1823 roku, stał się stolicą diecezji chełmińskiej, w 1836 utworzono Collegium Marianum, w 1869 zaczęto produkcję gazety Pielgrzym, a w 1878 uruchomiono cukrownię w Pelplinie.

Wybuch II wojny światowej otworzył najbardziej tragiczny rozdział w historii Pelplina. Seminarium Duchowne stało się m.in. więzieniem, gdzie przeprowadzano połączone z torturami przesłuchiwania więźniów. 20 października 1939 r. po procesji, jaka przeszła przez miasto, zamordowano pelplińskich profesorów, kanoników i pracowników Kurii, którzy znajdowali się na miejscu. Śmierć poniosło także kilku świeckich mieszkańców Pelplina.